hiç tanımadığım insanlardan oluşan bir topluluğa girdikten az sonra kendimi yanıbaşında bulduğum kişinin, down sendromlu kızçocuğa sahip bir anne olması, sıkıcı tayyörler giyip kemik gözlükler takmamıza ve çok ciddi ticari işler konuşmaya gelmemize rağmen kendimi çocuğun telefonla çekilmiş fotoğraflarına bakarken bulmam, iş toplantısı da olsa cenaze merasimi de olsa, insanların bana ekstra bir çaba göstermediğim halde en insan taraflarını gösterivermesi ve her seferinde topluluktaki en mazlum, en burukgönüllü, en dertli herkimse ona yaklaştırılmam, bence tesadüf değil.
